Jadąc do Buenos Aires miej na uwadze, że…

1…ceny jedzenia są naprawdę wysokie

W pierwszej chwili, gdy obserwowałam restauracyjne witryny, w drodze z lotniskowego autobusu do hotelu, stwierdziłam, że z moją matematyką jest naprawdę mocno kiepsko. Duża pizza i dwa piwa za, w przeliczeniu na PLNY,80 zł wydała mi się omamem wzrokowym, wywołanym długą podróżą. Niestety, kolejne informacje z mijanych menu potwierdziły moje obawy – codzienne stołowanie się na argetyńskim mieście, może zrujnować Wasz budżet kompletnie. Dlatego, jeśli będziecie mieli możliwość nocowania w miejscu z dostępną kuchnią, wybierajcie tę opcję w ciemno. Zakupy w lokalnym dyskoncie wyjdą Wam mniej więcej jak w naszej poczciwej Biedronce, jedynie trzeba ciągnąć zapałki kto danego dnia pełni dyżur kuchcika.

Alternatywą dla restauracji czy popularnych perrillas, czyli knajp serwujących wołowinę z grilla, mogą być uliczne stoiska z rożnymi przekąskami. Na uwagę zasługują na pewno budy oferujące empanadas, czyli pierożki nadziane różnymi farszami, które dla obywateli kraju znad Wisły przywodzą na myśl dom i swojskie smaki, jeno w nowej odsłonie. Króluje wypełnienie mięsne, ale znajdą się też warzywne czy serowe opcje. W tym miejscu muszę jednak zmartwić wege-turystów. Otóż o ile np. w Brazylii mieliśmy wiele możliwości zaspokojenia głodu, chociażby podanymi na gazylion sposobów owocami, o tyle w krainie stejków, jaką jest Argentyna, bezmięsne posilanie się do najłatwiejszych zadań nie należy. (i najsmaczniejszych, jak zaobserwowaliśmy pomysły na niektóre “dania”).Więc miejcie to na względzie.

2. cambio, ale nie dolor, lecz dinero

Przed wyjazdem wyczytaliśmy, że najbardziej opłaca się wymieniać pieniądze na ulicy. Jako dzieci wychowane u schyłku komuny słyszeliśmy co nieco o cinkciarzach, jednakże uznaliśmy, że to totalna prehistoria i nastawiliśmy się na klasyczne odwiedziny w bankach. I tu, jak się okazało, ponieśliśmy sromotną klęskę w dziedzinie ekonomii. Otóż ulice Buenos Aires, zwłaszcza te mocno turystyczne, pełne są ludzi bez krępacji zaczepiających przechodniów słowami “cambio, cambio”, oznaczające nic innego jak tylko “wymienię,wymienię”. Nie należy się ich bać, odganiać parasolką, ani węszyć szwindla. Ci przedsiębiorczy Argentyńczycy mają swoje rewiry, zazwyczaj stoją dzień dnia w tym samym miejscu, więc w razie czego w każdej chwili można do nich wrócić z reklamacją. Doświadczenie dobitnie pokazało, że powinniśmy byli korzystać z ich niezarejestrowanych w KRS usług. W marcu 2015 r. absolutnie nie opłacało nam się chodzić do oficjalnych placówek i gdybyśmy tylko mieli przy sobie więcej amerykańskich dolochów, nie musielibyśmy tak zaciskać pasa. No cóż. Jak to mawiają najstarsi górale – ten się nie myli, kto nic nie robi.

3. stejki są naprawdę obłędne

Tak, wiem. Jako osobie niejedzącej mięsa takie stwierdzenie naprawdę nie przystoi. Cóż mogę począć- naszego bloga czytają ludzie różnych wyznań kulinarnych i jestem zobligowana do zachowania chociaż minimalnej dozy obiektywizmu (zwłaszcza, że wypowiadam się również w imieniu Sebastiana). A prowadzi on do jednoznacznej konkluzji – jeśli nie jadłeś grillowanej wołowiny w Argentynie, nie jadłeś wołowiny wcale. Jest ona dostępna absolutnie wszędzie, nie tylko w perrillas – w zasadzie każda knajpa ma w swojej ofercie to szlachetne mięso, przyrządzane na różne sposoby. Przetestowaliśmy na własnej skórze i zarówno te podane w wykwintnych restauracjach, jak i w podrzędnych barach, są niebem w gębie. Ze względu więc na fakt, iż tambylcy wiedzą, że turyści ostrzą sobie kły na średnio lub dobrze wysmażone kawały chabaniny, to windują jej ceny czasami niebotycznie, dlatego nie ma co się pchać na niewiadomo jakie salony (aczkolwiek bez bicia przyznam, że dla mięsożerców to danie jest warte każdych absolutnie pieniędzy). Po prostu wchodźcie do pierwszego z brzegu miejsca, z podwojów którego dolatuje obłędny zapach. My jedliśmy najlepsze steki na totalnym odludziu, w części, którą wszyscy napotkani w czasie spaceru mieszkańcy, odradzali nam do odwiedzin. A i tak było obłędnie (tak smakowo, jak i ze względu na atmosferę).

4. dzielnica dzielnicy nierówna

Buenos to miasto kontrastów. Niektóre jego części są wymuskanymi perełkami, dzięki którym stolica Argentyny nazywana jest Paryżem Ameryki Południowej (aczkolwiek nam kojarzyła się bardziej z Madrytem, kwestia percepcji). Inne zaś to dzielnice “spod ciemnej gwiazdy”, do których rozsądni ludzie się nie zapuszczają. My w czasie wakacji wyjmujemy zawodowe kije z tyłków i pozwalamy sobie niejednokrotnie na nonszalancję (przez niektórych nazywaną głupotą), która sprowadza się m.in. do spacerów szlakami oddalonymi od głównych turystycznych atrakcji, dlatego miasto zwiedziliśmy dość dogłębnie. Wyluzowaliśmy się tym bardziej, że do Buenos trafiliśmy prosto z Rio de Janeiro, które naprawdę nie należy do najbezpieczniejszych miejsc na globie, więc gdy mogliśmy pozbyć się brazylijskiej spiny, lataliśmy jak wścieknięci, korzystając z wolności i swobody.

Czy było to mądre? Nie wiem. Z części miejsc rzeczywiście wyzierała spora bieda, która często może prowadzić do przemocy lub agresji. Ponieważ jednak nie epatowaliśmy bogactwem i swego rodzaju pychą, typową czasem dla niektórych przedstawicieli pierwszego świata, plus dodatkowo decydowaliśmy się na posiłki w lokalnych spelunach, nic nam się absolutnie nie stało. Ba, jednego z kucharzy knajpy położonej niedaleko stadionu zwanego przez tambylców La Bomboniera  mamy nawet na fejsie (do tej pory przysyła nam życzenia świąteczne). Wszystko więc się da, byle względnie z głową i sensownym wypośrodkowaniem.

Północ i zachód to tzw. villas miserias, czyli dzielnice zajmowane przez ludzi uboższych. Piękne centrum, to z kolei miejsce skupiające najważniejsze historyczne obiekty, otoczone przez luksusowe osiedla i wymuskane parki. Turyści zazwyczaj zwiedzają Palermo, Recoletę, Retiro. Nas zachwyciło najbardziej San Telmo, (dlaczego- o tym nieco dalej) oraz Boca (o której w kolejnym poście).

Generalnie w Buenos każdy znajdzie coś dla siebie. Z jednej strony pokojówki i dzieci w mundurkach, z drugiej zaś knajpy, w których przyprawy przesypane są do starych butelek po Coca-coli. Istny miszmasz.Pamiętajcie jednak, że to miasto rozciąga się na powierzchni 200 kilometrów kwadratowych, co powoduje, że warto zaopatrzyć się w wygodne obuwie, które pozwoli nam zwiedzać je w jak najbardziej komfortowy sposób.(o jego ogromnie świadczy m.in. fakt, że mimo iż jest podobno największym skupiskiem Polonii w całej Ameryce Południowej to w czasie naszego pobytu nie natrafiliśmy na żadnego rodaka, co nam się w zasadzie w czasie podróży wszelakich nigdy nie zdarza).

5. tango tańczyć każdy może, trochę lepiej lub trochę gorzej 

Jako osoba, która kocha taniec nad życie, zawsze namawiam wszystkich, aby przełamali swoje opory psychiczne i zaczęli regularnie wpadać na jakieś jego treningi. Niestety, dla większości osób bariera w głowie, dotycząca braku koordynacji ruchowej, ucha Van Gogha i kiepskiej pamięci choreograficznej, jest nie do przekroczenia. Jeśli tak jest i w Waszym przypadku, jednak w skrytości ducha marzycie, aby dać się ponieść się muzyce, w kilka sekund wyrzucicie z głowy wewnętrznego kaprala-wstydziocha i poddacie tańcu na ulicach Buenos Aires właśnie. Tam wije się każdy. Młody, stary, gruby, brzydki, piękne kobiety i te, do oglądania których potrzeba nieco więcej wina.

Oczywiście absolutnie i niepodważalnie dominuje tango, pochodzące z Buenos właśnie, i wszelkie jego odmiany typu vals, nuevo czy milonga. Pokazów jest mnóstwo – od wyreżyserowanych pod turystów show, po akcje zawiązywane całkowicie ad hoc, które ze względu na swoja spontaniczność są najbardziej szczere, porywające i zachęcające do dołączenia się.

Żeby złapać na nie totalnego bakcyla najlepiej przejść się wieczorem na jakąś klimatyczną uliczkę, dodać animuszu pysznym winem i po 2h wywijać pląsy na oczach nastawionego na świetną zabawę tłumu (ja próbowałam również w ciągu dnia, aczkolwiek wieczór dodaje tajemniczości, więc ci co mniej pewni siebie będą się czuli swobodniej). A przynajmniej dać ponieść doświadczonemu partnerowi, który poprowadzi Was niczym Rafał Maserak w Tańcu z Gwiazdami. Mnie porwał w obroty jakiś starszy Pan, gdy próbowałam nad ranem odtworzyć podstawowe kroki, rozrysowane na chodniku jednej z ulic. CUDO.

6. dulce de leche potwierdza fakt, że krówki na całym świecie smakują wybornie 

Tym razem nie chodzi o pochodzące z ich mięsa steki (hmmm, natężenie sucharów zaczyna być niepokojące, muszę zacząć się hamować), lecz o najpopularniejszą argentyńską słodkość, do złudzenia przypominającą naszą swojską ciągutkę. “Słodycz z mleka” to po prostu kajmak, serwowany w rożnych stanach skupienia, począwszy od mocno płynnych, po kruche cukieraski. Nawet znane we wszystkich hiszpańskojęzycznych krajach churros, czyli tłuste rurki zrobione z ciasta takiego jak na nasze pączki, bywają tam wypełnione nie tradycyjnie czekoladą a gęstym dulche de leche właśnie.  Warto więc spróbować, żeby utwierdzić się w przekonaniu, że co jak co, ale słodycze zdecydowanie są ponad podziałami.

7. pokochasz yerba mate 

Zauważyłam, że yerba mate, czyli napar z wysuszonych i zmielonych liści ostrokrzewu paragwajskiego, jest coraz bardziej popularna w Polsce. Jednakże gdzie nam do Argentyńczyków, którzy w zasadzie wszędzie popylają z pękatymi naczynkami zwanymi mate, (tudzież ze zwykłymi termosami lub kubkami termicznymi), z których sączą swoiście pachnący płyn przez drewniane lub srebrne słomki określane mianem bombilli.  Ta osobliwa herbatka jest bardzo popularnym napojem w krajach Ameryki Południowej, aczkolwiek ze względu na jej właściwości zdrowotne powinna być hołubiona na całym świecie. Jej picie pomaga obniżyć poziom cholesterolu we krwi, stymuluje układ nerwowy, korzystnie wpływa na układ krążenia. No a przede wszystkim yerba, przez Indian nazywana caá, stanowi zdrową alternatywę dla kawy.

Tradycyjnie pija się ją w naczynkach przypominających bombki choinkowe, które mogą być wykonane z tykwy, czyli rośliny tropikalnej z rodziny dyniowatych, ceramiki lub drewna np. palo santo. My kupiliśmy sobie do domu ten ostatni rodzaj, a do tego uliczny sprzedawca wyrzeźbił dla nas specjalnie dedykację – polecamy, świetna, funkcjonalna pamiątka (a nie jakaś tam durnostojka). Yerbę można również pić z tzw. guampy, czyli naczynia wykonanego z rogu bawolego albo krowiej racicy, aczkolwiek my zdecydowanie bardziej jesteśmy za tym pierwszym rozwiązaniem.  Natomiast ze względu na fakt, że jest ona mocno fusiasta, zaciąga się ją przez specjalne rurki, zakończone sitkiem, zrobione z alpaki, srebra czy stali nierdzewnej.

Po powrocie do kraju regularnie pijaliśmy to cudo, jednak z biegiem czasu okazaliśmy się nań zbyt leniwi. To zaparzanie w specjalnej temperaturze, odczekiwanie, suszenie, pozbywanie fusów, cały bądź co bądź ciekawy, ale relatywnie długi rytuał okazał się za wolny na nasze tempo życia. Co nie zmienia faktu, że w weekendy, gdy nigdzie się nie spieszymy i możemy po śniadaniu zalec z psem na kanapie, zaparzamy sobie yerbę w oryginalnych  matach i wracamy głową do wakacji 2015.

8. pokonasz jedną z najszerszych ulic świata

Naprawdę robi wrażenie. Znajdująca się w samym centrum Aleja jest jedną z najszerszych (w jednym miejscu ma aż 140 m!) ulic na świecie (punkty za przeprowadzenie przez nią staruszki mnoży się przez 4). Biegnąca od Plaza Constitución do Avenida Libertador aleja posiada, bagatela, 8 pasów ruchu w każdym kierunku, więc przebiegać przez nią w niedozwolonym miejscu raczej nie należy. Jej nazwa, czyli Avenida 9 Julio, upamiętnia dzień uzyskania przez Argentynę niepodległości w 1816r. Na szczęście wyposażona jest w sprawną sygnalizację świetlną, więc przejście przez nią nie stanowi jakiegoś herkulesowego wysiłku.

W miejscu, w którym krzyżuje się ona z Aleją Corrientes, czyli na Placu Republiki, dumnie pręży się El Obelisco, który z kolei został wzniesiony w 400 rocznicę osiedlenia się pierwszych hiszpańskich osadników w Río de la Pata, czyli nieco ponad 80 lat temu. Jest dość wysoki, gdyż mierzy prawie 70 metrów, trudno go więc przeoczyć. Dlatego jeśli zamajaczy Wam na horyzoncie, to znaczy, że macie iść w jego stronę i w ten łatwy sposób dotrzecie do centrum Avenida 9 Julio. Na marginesie warto dodać, że fota pod obeliskiem tak czy siak musi być, ponieważ monument jest podobno główną wizytówka miasta, pod którą spotykają się ludzie w celach artystycznych, happeningowych czy kibolskich. A na drugim marginesie, to przy Avenida 9 de Julio znajduje się jeden z największych teatrów operowych na świecie, Teatr Kolumba (Teatro Colón), mogący pomieścić nawet 3500 widzów.

9. kolorowe San Telmo gwarantuje zastrzyk pozytywnych emocji 

Ta najstarsza dzielnica Buenos jest naprawdę magiczna. Zwłaszcza po zmroku. Ale i w ciągu dnia nie pozwala się nudzić. Jest pełna rzemieślników, artystów, tancerzy, dających koncerty na żywo muzyków, sprzedawców dóbr wszelakich. Upstrzona sklepikami, klimatycznymi kawiarniami, klubami, galeriami. Jest gwarno, kolorowo, ale nie w irytująco męczący sposób. Człowiek wtapia się w atmosferę tego miejsca i już nie chce z niej wydostać. Tam się rozmawia, ogląda, chłonie każda komórką ciała wszystko, co Argentyna ma do zaoferowania. Ludzie tańczą, śmieją się, żyją pełnią życia. Jest naturalnie, bezpretensjonalnie, różnorodnie a jednocześnie spójnie. Nie ma miejsca na snobizm, drogie samochody, selekcje. Jest za to rozrywka przez duże R. Czyli to, co tygryski lubią najbardziej.

10. Maradona jest żywą legendą

Najpopularniejszym sportem w Argentynie jest oczywiście piłka nożna. Nie dziwota więc, że uważany za jednego z najlepszych graczy w historii tego sportu, a także wybrany najlepszym zawodnikiem XX wieku Diego Maradona obecny jest co krok na ulicach argentyńskiej stolicy. Chociaż urodził się w zupełnie innym mieście, część jego kariery związana jest z ponad stuletnim Club Atlético Boca Juniors, którego stadion można podziwiać w czasie zwiedzania portowej dzielnicy Buenos Aires – La Boca (swoją drogą bardzo ciekawe miejsce, opisowi którego poświęcimy nieco więcej uwagi przy kolejnym poście). To taki ichniejszy bohater, jak u nas Małysz czy obecnie może Lewandowski (aczkolwiek murali z Lewym jeszcze nie widziałam). My raczej footbalmaniakami nie jesteśmy, ale po kolejkach przed nazywanym przez lokalsów “Bombonierką” stadionem mogliśmy wywnioskować, że dla niektórych to prawdziwa mekka.